ضميمه ۳
ما قرآن را آسان ساختيم (۵۴:۱۷)
از قرآن، آخرین کتاب آسمانی، ترجمهٔ دکتر رشاد خلیفه
آيه ۱۱:۱ ما را آگاه ميسازد که معجزه قرآن مستلزم [۱] طرح رياضى مافوق انسانى در ساختمان آن [۲] و همزمان، فضيلت ادبى فوق العاده آن است.
شخصى ممکنست طريقه تقسيم اعداد لازم جهت يک الگوى رياضى ساده را بر روى يک اثر ادبى رعايت کند. اگر چه، اين طريقه باعث از بين رفتن کيفيت ادبى آن اثر ميشود. کنترل همزمان کيفيفت ادبى و طريقه پيچيده رياضى هر يک از حروف در خلال قرآن (ضميمه ۱) در اين حقيقت نمايانگر است که قرآن جهت بخاطر سپردن، درک، و بهرمند شدن، ساده ساخته شده است. برخلاف همه کتابهاى ساخته دست بشر، خواندن قرآن دوباره و چند باره تا بينهايت، لذت بخش است.
موضوع اين ضميمه در سوره ۵۴ آيات ۱۷، ۲۲، ۳۲، و ۴۰ تکرار شده است. اينطور که بنظر ميرسد، قرآن به عربى به ترتيبى ساخته شده تا خواننده يا از حفظ کننده را از عبارت بعدى يا آيه بعدى آگاه سازد. خدا ما را آفريده است و او بهترين راه قرار دادن مطالب ادبى در حافظه ما را ميداند. بخاطر سپردن قرآن نسل به نسل، در زمانى که کتابهاى دست نويس کمياب بوده استن نفش بيسار مهمى جهت حفاظت از متن اصلى قرآن را در بر داشته است.
شخصى که قرآن عربى را از حفظ ميکند، بدون اينکه متوجه شود، همينطور که کلمات فرآنى را اداء ميکند، بواسطه سيستم ادبى پيچيده اى از طريقه الهى کمک ميشود. تقريبا ً همه آيات قرآن داراى "زنگ خاطره" است (اسمى که من براى آن تعيين کردم). نفش آنها اينست که خواننده را از آنچه در عبارت بعدى يا آيه بعدى مى آيد، آگاه سازند. اين روش در طول قرآن بسيار گسترده است، من فقط دو مثال را براى شما شرح ميدهم:
۱. در سوره ۲، آيات ۱۲۷، ۱۲۸، و ۱۲۹ با دو اسم مختلف براى خدا ختم ميشوند. اين دو اسم هاى جفت "السميع العليم (شنونده، آگاه)،" "التواب اليحيم (توبه پذير، مهربانترين)"، و "العزيز الحکيم (بزرگوار، حکيم ترين)،" هستند. اگر اين کتابى معمولى بود، شخص بسادگى اين شش اسم را جابجا قرار ميداد. اما نه در قرآن. هر جفت از اين اسمها در همان آيه با "زنگ خاطر" تقدم يافته است که ما را از جفت صحيح آن آگاه ميسازد. بنابراين، آيه ۱۲۷ درباره ابراهيم و اسماعيل که پايه هاى خانه کعبه را برافراشتند، صحبت ميکند. اين آيه با اسمهاى "السميع العليم" ختم ميشود. صداهاى مشخص در اينجا "س"، "م" و "ع" است. اين سه حرف در کلمه "اسماعيل" مشخص است. متوجه ميشويم که اين کلمه بطور واضحى در جمله تاخير کرده است، در حاليکه بر کيفيت ادبى آن افزوده است. بنابراين، متوجه ميشويم که آيه به اين صورت است : "هنگاميکه ابراهيم زير بناى کعبه را بر پا داشت، همراه با اسماعيل ........." معمولا ً انسان نويسنده اينطور مينويسد. "هنگاميکه ابراهيم و اسماعيل زير بناى کعبه را بر پا داشتند......" اما تأخير صداها در کلمه "اسماعيل" آنها را به آخر آيه نزديکتر ميکند و به اين ترتبيب ما را آگاه ميکند که اسمهاى صحيح خدا در اين آيه "اسميع" و "العليم" است.
آيه ۱۲۸ داراى کلمه مشخص "تب" در اينجا نقش زنگ خاطره را ايفا ميکند. اسمهاى خدا در آخر ۲:۱۲۹، "عزيز" حکيم" است. صداهاى مشخص در اينجا "ز" و "ک" است، زنگ خاطره در اين آيه کلمه "يزکيهم" است.
۲. مثال خوب ديگر در آيات ۱۷۸ و ۱۷۷، ۳:۱۷۶ آمده است، جاييکه عذاب براى کافران بعنوان "عظيم (وحشتناک)،" "اليم (دردناک)،" و "مهين (خوار کننده)" توضيح داده شده است. در کتابهاى نوشته دست بشر، کسيکه کتاب را بخاطر ميسپارد، بسادگى ميتواند اين سه توجيه را اشتباها ً با هم در آميزد. اما ما متوجه ميشويم که هر يک از اين صفات با زنگ خاطره پرقدرتى تقدم مى يابند که باهث جلوگيرى از اين اشتباه ميشود. کلمه "عظيم" در آيه ۱۷۶ بواسطه کلمه "حظا ً" تقدم يافته است که با حرف تشديد دار "ظ" مشخص شده است. اين براى اين است که ما را به صفت خاصى در آخر اين آيه آگاه سازد. کلمه "اليم" از آيه ۱۷۷ بواسطه صداى کلمه "ايمان" تقدم يافته است که زنگ خاطره باشد، کلمه "مهين" در آيه ۳:۱۷۸ با تعدا زيادى "م" و "ه" در طول اين آيه تقدم دارد.
مثالهاى ديگرى از زنگ خاطره در آخر ۳:۱۷۳ و ابتداى ۳:۱۷۴، آخر ۴:۵۲ و ابتداى ۴:۵۳، اخر ۴:۶۱ و ابتداى ۴:۶۲، آخر ۱۸:۵۳ و ابتداى ۱۸:۵۴، و در بسيارى از آيات ديگر آمده است.