ضميمه ۲۷
خداى شما کيست؟
از قرآن، آخرین کتاب آسمانی، ترجمهٔ دکتر رشاد خلیفه
اکثر مردم از شنيدن اين سؤال از کوره در میروند. آنها میپرسند «منظورت چيست "خداى تو کيست" خداى من، خالق آسمانها و زمين است.» و اکثر مردم تعجب میکنند اگر بفهمند که ادعايشان مبنى بر اينکه خدايشان آفريدگار آسمانها و زمين است، چيزى جز اظهارى لفظى نيست، و اينکه در واقع سرنوشت آنها جهنم است (۱۲:۱۰۶).
خداى شما هر کسى يا چيزى است که اکثر اوقات فکر شما را اشغال میکند. |
خداى شما میتواند فرزندان شما (۷:۱۹۰)، همسر شما (۹:۲۴)، کسب و کار شما (۱۸:۳۵)، يا خود خواهى شما باشد(۲۵:۴۳). به اين خاطر است که متوجه میشويم که يکى از مهمترين و مکررترين آيات در قرآن اين است:
اى کسانى که ايمان داريد، خدا را هميشه بياد داشته باشيد؛ او را شب و روز سپاس و ستايش کنيد.
قرآن ۳۳:۴۱
جهت پيروى از اين دستورات، بايد عاداتى اتخاذ کنيم تا به موجب آن اطمينان پيدا کنيم که خدا بيشتر از هر چيز فکر ما را مشغول داشته است. قرآن به ما کمک میکند که اين عادات را بدست آوريم:
۱. دعاهاى ارتباطى (نماز): کسانيکه نمازهاى پنجگانه را بجا مىآورند، قسمت زيادى از اوقات بيدارى خود را براى بياد داشتن خدا صرف کرده اند. نماز به ما کمک میکند تا خدا را بياد داشته باشيم، نه فقط در چند دقيقه نماز خواندن، بلکه در خلال زمانى که منتظر فرا رسيدن وقت نماز میشويم. در ساعت ۱۱ صبح ممکنست شخصى به ساعت خود نگاه کند تا ببيند که وقت خواندن نماز ظهر شده است يا نه. اين عمل باعث ميشود که شخص به خدا فکر کند، و به همان نسبت امتياز میگيرد (۲۰:۱۴).
۲. بياد آوردن خدا قبل از خوردن: آيه ۶:۱۲۱ ما را سفارش ميکند تا اسم خدا را قبل از خوردن ذکر کنيم: «مخوريد از آنچه که اسم خدا بر آن برده نشده است.»
۳. اگر خدا بخواهد (انشاء الله): «نگوييد، اين کار را فردا انجام خواهم داد، بدون گفتن، "انشاء الله" . اگر يادتان رفت، پس معذرت بخواهيد و بگوييد، "باشد تا پروردگارم مرا راهنمايى کند تا دفعه بعد بهتر انجام دهم."» (۱۸:۲۴). اين يک دستور مستقيم است که ما بايد آنرا اجرا کنيم، مهم نيست با چه کسى داريم صحبت میکنيم.
۴. هديهٔ خدا (ماشاء الله): خدا را دعا کنيم براى حفاظت از چيزهايى که دوست داريم - فرزندانمان، اتومبيل مان، خانه مان، و غيره - در آيه ۱۸:۳۹ به ما سفارش شده است تا بگوييم "ماشاء الله" ( اين هديه خدا است).
۵. سپاس و ستايش خدا، روز و شب: وقتى چيزى ميخوريم، نبايد مانند حيوانات باشيم؛ بايد به خلقت خدا براى غذايى که داريم ميخوريم، تفکر کنيم- مزه، لذت بردن ما جهت حسى هايى که خدا به ما عطا کرده، بسته بندى فشنگ موز يا پرتقال، انواع غذاهاى دريايى که خدا خلق کرده، و غيره- و هنگام لذت بردن از روزى خدا، او را سپاس و ستايش کنيم. هنگاميکه گل فشنگى ميبينيم، يا حيوانى، يا غروب آفتاب، بايد خدا را ستايش کنيم. بايد در هر فرصتى که بدست مى آوريم، خدا را بياد آوريم و ستايش کنيم، تا باشد که خدا، خداى ما باشد.
۶. اولين اظهار: عادت کنيد هنگاميکه صبح از خواب بيدار ميشويد، بگوييد، «به اسم خدا، بخشنده ترين، مهربانترين. خدايى در کنار خدا نيست.» اگر چنين عادت خوبى را در پيش بگيريد، هنگام برانگيخته شدن در روز قيامت با همين گفتار برانگيخته خواهيد شد.