به نام خدا، بخشنده‏‌ترين، مهربانترين

در دنياى انگيسى زبانها، جاييکه مسلک تثليث (سه خدايى) متداول است، بعضى از مردم با استفاده خدا از افعال بصورت جمع در قرآن، گول خوردند. پيغام هيبت انگيز قرآن که مطلقا ً هيچ تغييرى در آن وجود ندارد، آن است که: "خدا يکى است" (۱۶۳، ۲:۱۳۳ ؛ ۴:۱۷۱ ؛ ۵:۷۳ ؛ ۶:۱۹ ؛ ۹:۳۱ ؛ ۱۲:۳۹ ؛ ۱۳:۱۶ ؛ ۵۲، ۱۴:۴۸ ؛ ۵۱، ۱۶:۲۲ ؛ ۱۸:۱۱۰ ؛ ۲۱:۱۰۸ ؛ ۲۲:۳۴ ؛ ۳۷:۴ ؛ ۳۸:۶۵ ؛ ۳۹:۴ ؛ ۴۰:۱۶ ؛ ۴۱:۶ ؛ ۱۱۲:۱).

هر کجا خداى قادر اول شخص جمع بکار بدره است، حتماً ديگر موجودات مانند فرشتگان هم شرکت داشته اند. براى مثال فرشته جبرييل و محمد پيغمبر در وحى اين کتاب شرکت داشته اند. بنابراين، در ۱۵:۹ حالت جمع بکار برده شده است: "ما اين کتاب را وحى کرديم، و ما از آن محفاظت خواهيم کرد." بصورت جمع بکار رفتن در اينجا نشان دهنده اين است که محمد، پيغمبر خدا و جبرييل، فرشته خدا، در تحويل قرآن شرکت داشته اند.

مثال ديگر دميدن نفس حيات بخش به آدم و عيسى است. آفرينش آدم در بهشت انجام گرفت، و خدا مستقيماً نفس حيات بخش را به او دميد. بنابراين، هميشه اول شخص مفرد بکار بدره شده است: "من از روح خود به آدم دميدم" (۱۵:۲۹، ۳۸:۷۲). در صورتيکه آفرينش عيسى در روى زمين انجام گرفت و جبرييل "کلام" خدا را به مريم انتقال داد. در اشاره به خلفت عيسى، مکررا ً حالت جمع بکار برده شده است (۲۱:۹۱، ۶۶:۱۲).

هنگاميکه خدا مستقيماً و بدون واسطه فرشتگان با موسى صحبت کرد، ميبينيم که مخصوصاً خدا به حالت مفرد صحبت ميکند: "من خدا هستم. خداى ديگرى غير از من نيست. تنها من را پرستش کن، و براى بياد آوردن من، دعاى ارتباطى (نماز) بجا آور. " (۱۴-۲۰:۱۲).

هر کجا که پرستش خدا ذکر شده، اول شخص مفرد بکار بدره شده است (۵۱:۵۶).